امروز جمعه ست و همه جا تعطیله؛ چون همه ی اعضای خانواده خونه هستن باید یه صبحانه مفصل کنار همدیگه خورد.
اما گاهی اوقات مامان ها و خانوم های خونه هم احتیاج به تعطیلات دارن و این حسی بود که امروز صبح داشتم. در حالی که هر دقیقه خمیازه می کشیدم، برای خودم قهوه درست کردم تا یکم سرحال شم و از شدت خوابی که باعث شده بود چشمام لوچ بشه‌ کم بشه. ولی گویا تاثیری نداشت. (من همون کسی‌ ام که تا دیروز چایی جوشیده سه روز مونده رو با قوری سر می کشید و الان اگه "کافی" مو نخورم، سردرد می گیرم!!! خدایا ما رو از شر این ادا و اطوارها حفظ کن!)
چیزی که باعث شد خواب از سرم بپره، صدای دخترک و پسرکم بود که فریادزنان به سمتم هجوم می آوردن و یک صدا شعار "پن کیک می خوام" سر می دادن. بله، خواهر و برادر با هم تبانی کرده بودن و شدیداً خواستار لغو روز تعطیل برای مادرشون بودن. خب... گاهی اوقات تنظیمات عاطفه ی مادری درست کار نمی کنه و به خودم اومدم و دیدم دارم از پن کیک ها عکاسی می کنم. باور بفرمایید هنوز هم صدای همسرم تو گوشم زنگ می زنه که چنگال به دست ایستاده بود و هر سه ثانیه ازم می پرسید: " پس کی حاضر میشه؟"
#پن_کیک#پنکیک#صبحانه#پن_کیک_با_شکلات